ยุคเรอเนซองส์ถูกคิดขึ้นมาโดยนักประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส

ซึ่งเรื่องราวของเรอเนซองส์โดยไม่พูดถึงยุคกลางก็คงไม่ได้เช่นเดียวกันกับที่เราจะไม่ไม่มีวันเข้าใจความหมายกว้างๆของเรอเนซองส์ 

โดยที่ไม่ได้พูดถึงยุคคลาสสิคที่ฝรั่งเรียกว่าClassical Antiquityหรือยุคกรีกโรมันนั่นเองเอาแบบให้ได้เห็นภาพเร็วกันก่อนคือ “กรีกโรมัน ยุคกลาง  เรอเนซองส์ “ คำว่าเรอเนซองส์ เป็นภาษาฝรั่งเศส แปลว่าการเกิดใหม่ ยุคเรอเนซองส์ก็เหมือนยุคแห่งการเกิดใหม่นั่นเองคนที่เราได้เรียกว่ายุคเรอเนซองส์นั้นเค้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ในยุคเรอเนซองส์

เพราะว่าการตั้งชื่อยุค หรือ การสร้าง timelineของประวัติศาสตร์นี่ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ตีความและให้ชื่อกันในภายหลังทั้งนั้น

คำว่ายุคเรอเนซองส์นี่ก็เช่นกันเป็นคำที่ถูกคิดขึ้นมาโดยนักประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสเมื่อปี1858หรือราวๆ400กว่าปีให้หลังในภาษาไทยเราแปลคำว่ายุคเรเนซองส์ว่ายุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการหรือว่าถ้าแปลตรงๆจากฝรั่งก็คือยุคเกิดใหม่ทางศิลปะวิทยาการเกิดใหม่จากอะไรก็คือเกิดจากยุคกลางที่เขาได้ถือกันว่าเป็นยุคถดถอยทางความรู้ เป็นยุคมือ เป็นยุคล้าหลัง อะไรทำนองนี้  

การเกิดใหม่นั้นคือการกลับไปตามหาความรุ่งเรืองทางสติปัญญาและองค์ความรู้ที่มนุษย์เคยมีในยุคกรีกโรมันนั่นถ้าให้เห็นภาพคือ ยุคกรีกโคมัมน รุ่งเรืองมากเสร็จแล้วก็ได้เข้าสู่ยุคกลางหรือยุคมืดจากนั้นผ่านยุคมืดไปจนได้จากนั้นก็ได้เข้าสู่ในยุคของเรอเนซองส์อันอลังการงานสร้างนี่แหละ

ซึ่งจริงๆแล้วในการแบ่งก็ไม่ค่อยจะแฟร์กับยุคกลางซักเท่าไหร่เพราะว่ายุคกลางที่เค้าเรียกกว่า The Middle Ages คือกินเวลาเป็นพันปีคือปีสี่ร้อยปลายๆจนถึงพันสี่ร้อยในเวลาพันปีนี่จะบอกว่าห่วยตลอดทั้งพันปีก็เป็นไปได้ยากใช่ไหมและทั้งหมดนี่จะต้องย้ำว่าคือประวัติศาสตร์ยุโรปเราต้องไม่ลืมว่ายุโรปก็เป็นเพียงส่วนเดียวของโลกนี้

ส่วนอื่นๆของโลกก็ไม่ได้อยู่ในยุคกลางหรือว่ายุคมืดเขาก็ได้มีประวัติศาสตร์กันไปดลกของอิสลามในช่วงยุคกลางในยุโรปนั้นได้มีความเจริญรุ่งเรืองมากความรู้ด้านการแพทย์และวิทยาศาสตร์ล้ำหน้ากว่ายุโรปไปหลายขุมมากเลยในทางอายธรรมความเป็นอยู่ในโลกของอิสลามต้องเรียกว่าแอดวานซ์มากมากกว่ายุโรปกับฟ้าเหว

ซึ่งในขณะที่เมืองในยุโรปยังใช้แม่น้ำเป็นส้วมกันอยู่หลายเมืองงในโลกอิสลามมีน้ำประปาและก็ไฟถนนมีแม้กระทั่งบิวตี้ซาลอนและก็มีน้ำยาดับกลิ่นปากกลิ่นเต่าอะไรแบบนี้เรียกได้ว่าความเป็นอยู่ในยุโรปเขาอยู่กันไปได้อย่างไง

ประวัติจอมพล ป. พิบูลสงคราม

เผยชีวิตจอมพล ป. พิบูลสงคราม ตั้งแต่เกิด จอมพลเรือ จอมพลอากาศ แปลก พิบูลสงครามผู้ที่ได้มีชีวิตอยู่ในระหว่างวันที่14กรกฎาคม พ.ศ.2440 ถึง วันที่11มิถุนายน พ.ศ.2507 หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า จอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นนายกรัฐมนตรีไทยที่ดำรงแหน่งนานที่สุดคือ 15ปี24วัน รวม8สมัยเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยมีนโยบายที่สำคัญคือการมุ่งพัฒนาประเทศไทยให้มีความเจริญรุ่งเรืองเท่าเทียมกับนานาอรัญประเทศได้มีการปลุกระดมให้คนไทยรู้สึกรักชาติได้ออกประกาศสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลายอย่าง

ซึ่งในบางอย่างได้ประกาศให้เป็นกฎหมายในภายหลังหลายอย่างกลายเป็นวัฒนธรรมของชาติเช่นการรำวงก๋วยเตี๋ยวผัดไทเป็นผู้เปลี่ยนชื่อประเทศสยามเป็นประเทศไทยและได้เป็นผู้เปลี่ยนเพลงชาติไทยมาเป็นเพลงที่เรานั้นได้ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน

นอกจากนี้ยังได้มีคำขวัญที่เรานั้นได้รู้จักกันเป็นอย่างดีของนายกรัฐมนตรีผู้นี้คือเชื่อผู้นำชาติพ้นภัยหรือท่านผู้นำไปไหนฉันไปด้วยและไทยอยู่คู่ฟ้าในสายตานักวิชาการประวัติศาสตร์การเมืองไทยส่วนหนึ่งได้เห็นว่า

จอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นเผด็จการทางทหารที่ได้มีบทบาททางการเมืองสูงและให้ความสนใจกับความคิดที่ส่องไปในเชื้อชาตินิยม

ซึ่ง จอมพล  ป. พิบูลสงคราม ถึงแก่อสัญกรรมเมื่อวันที่21มิถุนายน พ.ศ.2507 ในเวลาประมาณ20.30นาทีที่บ้านพักส่วนตัวชาญกรุงโตเกียวอายุได้เพียง67ปี 

ในวัยเด็ก จอมพล  ป. พิบูลสงคราม แปลกขีตสังคะ สำหรับชื่อจริงคำว่า แปลกนั้นเป็นเพราะว่าช่วงที่ได้เกิดมาครั้งแรกนั้นบิดาได้มองเห็นว่าหูของเขานั้นได้อยู่ต่ำไปกว่าตาของเขาทั้งสองข้างมันผิดไปจากบุคคลธรรมดาจากนั้นบิดาเขาก็เลยได้ตั้งชื่อให้ว่าแปลก แปลกขีตสังคะ ได้เกิดวันที่14กรกกฎาคม พ.ศ.2440 บิดาของเขานั้นชื่อนายขีดและมารดาของเขาชื่อนางสำอางในนามสกุลขีตสังคะ บ้านเกิดของเขาได้เป็นบ้านหลังใหญ่ขนาดสองชั้นที่ปากคลองบางเขนเก่าอยู่ตรงข้ามกับวัดปากน้ำไม่ห่างไปจากศาลากลางจังหวัดนนทบุรีและวัดเขมาภิรตารามอำเภอเมืองจังหวัดนนทบุรี

สำหรับอาชีพภายในครองครัวนั้นได้ทำอาชีพเกษตรกรรมปลูกสวนทุเรียนและผลไม้โดยเด็กชายแปลกขีดตะสังคะเขาได้เป็นบุตรคนที่สองทั้งหมดในพี่น้องทั้ง5คนและพี่ชายคนโตของเขานั้นมีชื่อว่านายประเกิคได้รับราชการทางทหารได้ยศพลตรีคนที่สามได้ชื่อเตีนคนที่สี่เป็นชายมีชื่อว่าปรุงและคนสุดท้ายแล้วชื่อนายคันชิตเข้ารับราชการทางทหารได้ยศพลตรี

นอกจากนี้ดานการศึกษาและการเข้าสู่อาชีพของทหารเด็กชายแปลกนั้นได้เข้าระบบการศึกษาครั้งแรกที่วัดวัดเขมาภิรตารามจังหวัดนนทบุรี เมื่อพ.ศ.2452

ตำนานคำสาปแช่ง แห่งเมืองหนองหารจังหวัดอุดรธานี 

          มีเรื่องราวเล่าต่อกันมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษว่าแต่เดิมทีนั้นเมืองหนองหานนั้นได้ถูกคำสาปแช่งจากผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขานั้นถูกทำร้ายต้องตายอย่างไม่เป็นธรรมดังนั้นก่อนที่เขาจะตายเขาจึงได้สาปแช่งคนในเมืองหนองหานเพื่อหวังจะคลายความโกรธแค้นให้กับตนเองโดยตำนานการสาปแช่งของเมืองหนองหานนี้มีการเล่าถึงชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งโดยเขามีชื่อว่าเชียงงามเขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีที่สุด

และไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้เห็นหน้าตาของเชียงงานต่างก็พากันตกหลุมรัก ซึ่งไม่ว่าจะเป็นหญิงโสดหรือหญิงหม้ายหรือแม้แต่หญิงที่แต่งงานแล้วก็พากันมาเอาอกเอาใจชายหนุ่มคนนี้กันเป็นอย่างมากซึ่งหลังจากที่เขาเริ่มโตเป็นหนุ่มพ่อของเชียงงามก็ได้มีการส่งเชียงามให้ไปทำการบวชเป็นสามเณรอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งซึ่งเป็นวัดที่อยู่แถบทางชานเมืองอย่างไรก็ตามเมื่อหญิงสาวทั้งหลายต่างรู้ว่า เชียงงามไปบวชเป็นสามเณรต่างก็พากันเดินทางไปถวายอาหารให้กับสามเณรเชียงงามกันทุกวันจนถึงวัยที่เชียงงาม

มันก็จะไปนั้นจะต้องบวชเป็นพระ พ่อของเชียงงามนั้นให้เชียงงามสึกออกมาอยู่ที่บ้านเป็นการชั่วคราวก่อนเมื่อหญิงสาวทั้งหลายรูเข้าต่างก็พากันมาที่บ้านของเชียงงามและนำเข้าของมาให้เชียงงามกันทุกวัน ทำให้สามีของผู้หญิงเหล่านั้นเกิดอาการไม่พอใจที่ภรรยาของตนนั้นมันหลงชายหนุ่มรูปงามจึงได้พากันไปร้องเรียนกับท่านเจ้าเมืองหนองหาน

ซึ่งท่านเจ้าเมืองเองก็ได้สั่งให้ทหารนั้นมาจับกุมตัวเชียงงามและเมื่อไปถึงท่านเจ้าเมืองก็ไม่ได้สืบสาวราวเรื่องให้ดีว่าเรื่องราวนั้นเป็นมาอย่างไรโดยเจ้าเมืองหนองหานนั้นได้ตัดสินใจสั่งให้ทหารนั้นประหารชีวิตของเชียงงามแล้วนำหัวของใช้งานนั้นไปเสียบประจานที่หน้าเมืองโดยมองว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพราะความรูปหล่อของเชียงงามเอง

โดยเชียงามนั้นมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความผิดของตนเองเขาจึงได้อาฆาตแค้นและเขาได้สาปแช่งเจ้าเมืองหนองหานก่อนที่เขาจะตายว่า ก็ขอให้คนในเมืองน้องทานนั้นไม่มีความอยู่เย็นเป็นสุขบ้านเมืองเจอแต่เรื่องทุกข์ยากเพราะเขาตายทั้งที่เขานั้นบริสุทธิ์โดยยังบอกอีกว่าหากว่ามีโอกาสเจริญรุ่งเรืองเมื่อไหร่ก็ขอให้เจริญแค่เพียงแป๊บเดียวแล้วก็กลับมาตกต่ำอีกครั้งหนึ่งซึ่งนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคำสาปแช่งของชายหนุ่มก็ส่งผลให้เมืองหนองหารนั้นเป็นเมืองที่ความเจริญยังไม่เข้าถึงตราบจนทุกวันนี้

ได้รับการสนับสนุนโดย  แทงหวยออนไลน์